ทางพ้นทุกข์#ถ้าเราสามารถเรียนรู้ลงเข้ามาที่กายรู้ลงเข้ามาที่ใจนี่วิธีการของพระพุทธเจ้าเรียนรู้ลงเข้ามาที่กายที่ใจตัวเองจนเห็นความจริงเลย #กายนี้ไม่ใช่ตัวเรากายนี้เป็นวัตถุเป็นก้อนธาตุความดิ้นรนหวงแหนในร่ายกายก็จะสลายไป #เรียนรู้ลงไปที่จิตใจจะเห็นเลยจิตใจเป็นของไม่เที่ยงเดี๋ยวสุขเดี๋ยวทุกข์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายสุขชั่วคราวทุกข์ชั่วคราวดีชั่วคราวชั่วก็ชั่วคราว #ทุกอย่าที่ผ่านเข้ามาที่จิตที่ใจเราล้วนแต่เป็นของชั่วคราวทั้งนั้นกระทั่งตัวจิตตัวใจเองก็ของชั่วคราวจิตเกิดทางตาเดี๋ยวก็ดับไป เกิดทางหูเดี๋ยวก็ดับไปเกิดทางใจแล้วก็ดับไปมีแต่ของชั่วคราวทั้งหมดพอเห็นอย่างนี้เห็นความจริงแล้วจิตนี้ไม่ใช่ตัวเราที่เที่ยงแท้ถาวรอะไรความดิ้นรนที่จะให้จิตมีความสุขความดิ้นรนที่จะให้จิตพ้นทุกข์มันก็จะสลายไปความพ้นทุกข์ที่แท้จริงเกิดจิตใจที่ฉลาดรู้ความจริงของกายของใจจนหมดความดิ้นรน นิพพาน (บาลี: निब्बान nibbāna นิพฺพาน; สันสกฤต: निर्वाण nirvāṇa นิรฺวาณ) หมายถึง ความดับสนิทแห่งกิเลสและกองทุกข์[1] เป็นสภาพโลกุตระอันเป็นจุดมุ่งหมายสูงสุดในศาสนาพุทธ[2] คำว่า นิพพาน เป็นคำที่ใช้กันในปรัชญาหลายระบบในอินเดีย โดยใช้ในความหมายของการหลุดพ้น แต่การอธิบายเกี่ยวกับสภาวะของนิพพานนั้นแตกต่างกันออกไป ในปรัชญาอุปนิษัทเชื่อว่านิพพานหรือโมกษะ คือการที่อาตมันย่อยหรือชีวาตมันเข้ารวมเป็นเอกภาพกับพรหมัน แต่ในพระพุทธศาสนาอธิบายว่า นิพพานคือการหลุดพ้นจากอวิชชา ตัณหา ซึ่งแสดงออกในรูปของโลภะ โทสะ และโมหะ มิได้หมายความว่าเป็นการหลุดพ้นของอัตตาหรือตัวตนในโลกนี้ ไปสู่สภาวะของนิพพานอย่างคำสอนอุปนิษัท แต่หมายถึงความดับสนิทแห่งความเร่าร้อนและเครื่องผูกพันร้อยรัดทั้งปวง ซึ่งเรียกว่าเป็นความทุกข์